Dit weekend zag ik bij Podium Vlieland de film ‘Calvary’, een film over een aangekondigde dood. Eerlijk, ik moest er even in komen, maar hij heeft zich gaandeweg in mijn hoofd genesteld en draait daar maar rond. Een priester van een klein Iers dorpje aan zee wordt op een dag op de biechtstoel met de dood bedreigd door een van zijn parochianen. Maar wie is de kwaadspreker? Father James weet zich in de week die volgt ingesloten door meer en meer vijandelijk gedrag van enkele dorpsgenoten. Velen hebben blijkbaar gegronde redenen hem te haten. Er bestaat bijvoorbeeld een groot verlangen naar vergelding voor het seksuele misbruik door de kerk, maar er is meer aan de hand. Een goede priester laten sneuvelen zal meer indruk maken dan een slechte priester laten boeten. Er lijkt in het dorp kortom geen plaats meer te zijn voor religie. De kerk wordt inderdaad afgefikt en de priester daadwerkelijk neergeschoten. Een hopeloos geval? Misschien niet, want de laatste scène van de film is voor vergiffenis. Niet die hoop fascineert me trouwens, maar het feit dat een dorp georganiseerde religie zo categorisch afwijst.