Noordelijk Film Festival 2016 : de kop is eraf. De openingsfilm heb ik overgeslagen en ik liet me onderdompelen in de film ‘Mellow mud’ (‘Es esmu seit’) van de Letse regisseur Renars Vimba. De film draait om Raya, een meisje dat haar achttiende verjaardag in zicht heeft, en een jonger broertje Robis. Ze groeien op onder redelijk armoedige omstandigheden op het platteland en hun huis is alleen via allerlei modderpaden te bereiken. Deze kinderen zijn niet geboren voor het geluk, dat voel je al heel snel. De weg naar volwassenheid is een lange, opstandige en pijnlijke, met een vader die verdwenen is, een moeder die de kinderen ogenschijnlijk heeft verlaten en een weinig liefdevolle, vooral pragmatische grootmoeder. Maar Mededogen is er gelukkig ook.
De dagelijkse trage gang naar school door de modder, op blote voeten of slecht schoeisel, symboliseert de ondraaglijke zwaarte van het bestaan van deze kinderen. Dat de sferische film met dito muziek beslist geen larmoyante ‘tearjerker’ wordt, heeft vooral te maken met het ingetogen droge spel van Elina Vaska (een ‘wauw’ is hier wel op zijn plaats) in de rol van Raya. Haar gezicht is telkens zo neutraal mogelijk, ook verder gebruikt ze weinig expressieve gebaren. Er zit tenslotte ook heel weinig dialoog in deze bovendien zo sensitief gedraaide film. Raya haar verlatenheid, haar opstandigheid, haar moed, haar verdriet en haar verliefdheid, haar vindingrijkheid, haar doorzettingsvermogen, haar, ja wat al niet, komen heel direct binnen bij de kijker. Hoe dat kan? Omdat we het hele verhaal van deze film (en dramatisch is het) met name door haar ogen zien. Wat een personage, wat een rol ook. Elina Vaska. Onthou die naam.
Morgen verder.