Als ik een parkeerterrein opzoek met mijn automobiel, gebeurt het regelmatig dat ik vanuit een wagen die op punt van wegrijden staat, een parkeerkaartje krijg aangereikt. ‘Je kunt nog een uur op dit kaartje staan, zonde om het weg te gooien’. Jammer van dat ‘je’, maar aardig natuurlijk, heel aardig en doorgaans aanvaard ik zulke aanbiedingen met een gepast gevoel van dankbaarheid. Omdat ik me een euro (of twee) kan besparen, natuurlijk, maar niet minder omdat we – gezamenlijk en onuitgesproken – tevreden constateren dat we de parkeerwachters van dienst weer eens te slim af zijn. Dit lijkt me een typisch Nederlands fenomeen. Edoch, is dat wel zo?